Μετά από τρεις σεζόν το Ted Lasso έριξε αυλαία και η αλήθεια είναι πως θα μας λείψει. Δεν είμαστε σίγουροι ότι οι συντελεστές της σειράς περίμεναν την επιτυχία που τελικά είχε και που ανέβασε στα ύψη τις προσδοκίες αλλά και την ένταση της κριτικής. Το Ted Lasso ξεκίνησε ως μια πρωτότυπη ιδέα στην οποία παρακολουθούμε τη ζωή και την καθημερινότητα της AFC Richmond και των ανθρώπων μέσα και γύρω από αυτή. Μιας ποδοσφαιρικής ομάδας η οποία εδρεύει σε κάποια γειτονιά του Λονδίνου, έχει λίγους αλλά πιστούς φιλάθλους και όχι ιδιαίτερες επιτυχίες στην ιστορία της. Όσο εξελισσόταν η σειρά έβαζε στη συζήτηση ολοένα και περισσότερα hot topics της εποχής όπως οι κρίσεις πανικού, το bullying, η ομοφοβία και γενικότερα τα ζητήματα έκφρασης συναισθημάτων των ηρώων της. Αυτό γινόταν πάντα με έναν wholesome τρόπο ο οποίος μπορούσε είτε να γλυκάνει την ψυχή σου, είτε να σε κάνει να αγανακτήσεις με τη μη ρεαλιστική εμμονή στην καλοσύνη και την γλυκύτητα.
Σε κάθε περίπτωση το Ted Lasso υπήρξε μια σειρά με σταθερά feel good vibes που παρακολουθώντας την σε κέρδιζε με το να σε κάνει να νιώθεις καλά. Ίσως από ένα σημείο και μετά να προσπάθησε περισσότερα από όσα σεναριακά έφτανε το ταβάνι της και από την αντίθετη ίσως κάποιοι απαίτησαν παραπάνω από όσα η σειρά ήταν διατεθειμένη να δώσει. Παρόλα αυτά το πρόσημο παραμένει θετικό. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι μια σειρά με κεντρικό σημείο αναφοράς το ποδόσφαιρο κατάφερε να κερδίσει φουλ κόσμο που έχει ελάχιστη ή και καμία σχέση με αυτό. Εμείς ωστόσο θα θέλαμε να σταθούμε λίγο παραπάνω στην ποδοσφαιρική ταυτότητα της σειράς η οποία εν τέλει μάλλον υποβαθμίστηκε από το hype της. Μέσα από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο του, το Ted Lasso ρίχνει φως σε πτυχές του ποδοσφαίρου οι οποίες εκλείπουν με τα χρόνια αλλά είναι εκείνες που το καθιέρωσαν ως το πιο δημοφιλές παιχνίδι-σπορ στον κόσμο.
Μέσα από την πορεία μιας μικρομεσαίας αγγλικής ομάδας έρχεσαι σε επαφή το πώς μια ολόκληρη κοινότητα βιώνει και αντιλαμβάνεται την αμόλυντη πλευρά του παιχνιδιού. Από τους αγώνες και τα αποδυτήρια, μέχρι τη διοίκηση και τους οπαδούς που βλέπουν τα ματς στην pub. Βλέποντας τη σειρά μοιάζει αδύνατο να μην αναπτύξεις ένας δέσιμο με την AFC Richmond. Να χαρείς με επιτυχίες όπως η άνοδος στην Premier League ή η μεταγραφή του Ζάβα και να ξενερώσεις με αποτυχίες όπως ο υποβιβασμός στην Championship και η απώλεια του πρωταθλήματος από τη Σίτι στην τελευταία σεζόν. Τη στιγμή που σε political correct ζητήματα η σειρά δεν αποφεύγει τα κλισέ, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο δεν γίνεται ποτέ αυτό που περιμένεις. Για αυτό και η πορεία της Richmond είναι κατά τη γνώμη μας το πιο συναρπαστικό κομμάτι της σειράς.
Το ποδοσφαιρικό background τονίζεται διαρκώς και με διάφορους τρόπους που μπορεί κάποιος που δεν ασχολείται να μην αντιλαμβάνεται, όμως για τους υπόλοιπους είναι όχι μόνο όχι εμφανείς αλλά και συναρπαστικά οικείοι. Τα guest κοινώς αποδεκτών και αγαπητών μορφών του αγγλικού ποδοσφαίρου όπως ο Τιερί Ανρί, ο Γκάρι Λίνεκερ, ο Πεπ Γκουαρντιόλα ο Κρις Καμάρα, ο Μάικ Ντιν και ο Τζεφ Στέρλινγκ είναι ο πιο ξεκάθαρος τρόπος το ποδόσφαιρο να εισβάλει στη σειρά ως κάτι παραπάνω από ένα μέσο αφήγησης της ιστορίας. Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν και πιο ιδιαίτερες αναφορές. Όπως για παράδειγμα η ταύτιση του Τζέιμι Ταρτ με τον Τζακ Γκρίλις ή του Ζάβα με τον Ζλάταν και φυσικά η κριτική στη European Super League και η αποθέωση στο Total Football του Άγιαξ και του Κρόιφ.
Ο τρόπος που εξελίσσεται ως χαρακτήρας ο ίδιος ο Ted Lasso είναι στην ουσία μια προσπάθεια οι Αμερικάνοι -και όχι μόνο- να κατανοήσουν την γοητεία του ποδοσφαίρου μέσα από την εμπειρία κάποιου ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με αυτό και το αγάπησε ζώντας και δουλεύοντας στη χώρα που το δημιούργησε και το λατρεύει όσο καμία. Ίσως μια διαφορετική ματιά στη σειρά καταφέρει να διαλύσει το μάλλον βαρετό και σίγουρα άστοχο στερεότυπο ότι το ποδόσφαιρο είναι 22 τύποι που κυνηγάνε μια μπάλα και να τους επιτρέψει να έρθουν πιο κοντά με μια πλευρά του γεμάτη από προσωπικά και συλλογικά συναισθήματα που δύσκολα συναντάς αλλού. Και ναι φυσικά και το ποδόσφαιρο έχει και την κακή, ακόμη και σκοτεινή πλευρά του, όμως το Ted Lasso επέλεξε να σταθεί στην απέναντι κι εμείς επιλέγουμε να κάνουμε ακριβώς το ίδιο.
